เมื่อไร
เสียงกรี้ดร้อง ดังก้อง ในห้องเล็กๆ ฉันล้มตัวลงนอนกองกับพื้น
สิ่งของภายในห้องกระจัดกระจาย ฉันเอื้อมหยีบเศษกระจก
แล้วบรรจงกรีดลงบนผิวหนัง และกดแรงลงลึกถึงบริเวณหัวใจ
น้ำตาไหลมิใช่จากอาการเจ็บจากแผล แต่เป็นความเสียใจ
จากสิ่งที่เรียกว่า "รัก" ใครจะรู้บ้างว่า ฉันทำไมต้องเป็นอย่างนี้
ทนทุกข์ทรมานกับความทรงจำอันแสนเลวร้าย ...
เมื่อไรกัน ที่ฉันจะหายไปจากโลกที่แสนปวดร้าวตรงนี้ เมื่อไรกัน เมื่อไร

ลาก่อน
ฉันใช่มีดกระหน่ำแทงร่างที่อยู่ตรงหน้า ด้วยอาการบ้าคลั้งขาดสติ
ห้องที่เต็มด้วยเลือดกระเซนแดงฉาน ใบหน้าของฉันเปรอะด้วยเลือด
และน้ำตาอาบไหลรินสองแก้ม เบ้าตาที่แดงกล่ำและเชอะแชะด้วยน้ำตา
ฉันเสียใจกับสิ่งที่กำลังกระทำอยู่
แต่ไม่อาจต้านทานแรงแค้นมันมีเหนือยิ่งมากกว่า
ครั้งสุดท้ายฉันทิ่มแทงสุดกำลังตรงกลางหัวใจ
จากนั้นฉันก็โซซัดโซเซหลังพิงผนัง
ร่างกายเริ่มทรุดตัวลงทรุดนั่ง ในตาเมอลอยและพร่ามัว
เปลือกตาค่อยปิดลงอย่างช้าๆ
แล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนอย่างไม่มีวันที่จะตื่นขึ้นมาอีก
ฉันมาถึงจุดสุดท้ายของฉันแล้ว
ลาก่อน โลกที่โหดร้าย ลาก่อน ความทรงจำที่ขมขืน
ลาก่อน ความรักที่หลอกลวง ลาก่อน
เรื่องและภาพประกอบ : cherishmoon
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น