เทศกาลที่บรรยากาศรอบข้างล้วนมีแต่ความสนุก ทุกคนหัวเราะเฮฮา
แต่กับมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่าเล็กน้อย เศร้าโศก และโดดเดี่ยว
และหากวันั้นเป็นวันเกิดฉัน ฉันกับรู้สึกเกลียดมันมาก และไม่อยากให้มีวันนี้เลย
เพียงเพราะความอ่อนแอที่มากมาย มันทำลายสิ่งปิดกั้นที่เรียกว่า กำแพงความทรงจำ
ออกมากัดกร่อนความรู้สึก ที่ข่มมันไว้มาเป็นเวลานาน
เหงา... เหงาเหลือเกิน อยากหนีไปให้ไกลๆ ทิ้งทุกสิ่งอย่างไว้เบื้องหลัง
น้ำตาที่ไหลอย่างล่องหน อาบแก้มทั้งสองข้าง แต่ไม่มีใครที่เห็น และไม่เคยเปิดเผยบอกใคร
ท้อ... และอยากถอย เพราะความรู้สึกที่โดดเดียว
หากเหมือนแสงส่องทาง เพื่อนได้เข้ามาปลดปล่อย ทำให้มันมีค่าและเกิดความหมาย
เพื่อนให้ความสำคัญ ที่ตรงข้ามกับเราที่สาปส่ง
เพื่อนละลายความเกลียดชังวันเกิดของฉันลงอย่างสิ้นซาก
ดึงฉันให้กลับมาจากความเหงาและโดดเดียว
แด่เพื่อนที่คอยช่วยเหลืออยู่ตลอดหากไม่ได้เพื่อนแล้ว ชีวิตก็ไม่รู้จะหักเหไปทางไหน
แด่เพื่อน(ที่เป็นรุ่นพี่ เป็นพี่) ที่คอยดูแลเหมือนฉันเป็นน้อง
แดเพื่อน(ที่เป้นรุ่นน้อง เป็นน้อง) ที่คอยใส่ใจถามถึงความเป็นอยู่
เรื่องและภาพโดย cherishmoon
