เพราะต้องทำหน้าที่ลูกชายในศาสนาพุทธ ด้วยการบวชคืนคุณบิดามารดา
ประกอบกับเจอเรื่องด้านจิตใจอย่างมาก เรื่องในเดือนนี้จึงค่อนข้างเศร้า
เพราะมันมาจากความรู้สึกเศร้าจริงๆ ในตอนนั้น ขอบคุณทุกท่านที่ติชมมา ณ ที่นี้
ฉันเคยเป็นดาวดวงหนึ่ง ที่ส่องแสงสกาวบนท่องนภา
แสงจากตัวฉัน ฉันคิดเสมอว่า มันไม่เคยด้อยกว่าใครในท้องนภานี้
พลังอันอบอุ่นจากแสงของฉัน
มันทำให้สิ่งต่างๆ รอบๆ ตัวฉัน เริงร่า และมีความสุข
และฉันก็มีความสุขเสมอเหมือนสิ่งรอบๆ ตัวบนท้องฟ้านี้
ฉันโคจรล่องลอยในท้องนภา จนมาพบแรงดึงดูด
อันที่ผิดแปลกไปจากที่เคยเจอะเจอ
แรงดึงดูดนั้นมาจากดวงพระจันทร์แสงเหลืองนวล และอบอุ่น
หากดวงพระจันทร์สวยงามยามค่ำคืน และผ่องใสเวลากลางวันที่ไร้เมฆ
ด้วยแรงดึงดูดนั้น ฉันโคจรรอบๆ ดวงพระจันทร์ และดวงพระจันทร์ก็โคจรรอบๆ
ตัวฉันหากเวลาทุกวินาที หากเวลาทุกนาที หากเวลาทุกชั่วโมง
และหากเวลาทุกวันที่อยู่ใกล้ๆนั้น
มันยิ่งทำให้ฉันมีแสงที่ส่องสกาวนวลผ่องมากขึ้นเรื่อยๆ
นั่นหรือเป็นเพราะ "ความสุข" ...
แต่ที่ใครๆ หลายคนเคยพูดไว้ว่า "ความสุข" มันมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ
ด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้แรงดึงดูด
ของฉันและดวงพระจันทร์ เริ่มอ่อนแรง
ดวงพระจันทร์ดูเปลี่ยนไป แสงนวลสวยเริ่มอ่อนลง
หรือจะเป็นฉันที่เริ่มห่างไกลออกไป
ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าไกลออกมาจากดวงพระจันทร์
และดวงพระจันทร์จากที่ฉันมองค่อยเริ่มเล็กลงๆ
ฉันพยายามเร่งแรงดึงดูดของฉันอย่างสุดกำลัง
เพื่อให้ได้อยู่ในวงโคจรของดวงพระจันทร์
แต่กระนั้นฉันก็รู้ตัวช้าไปเสียแล้ว
และมันก็ไกลเกินกำลังของฉันฉันกำลังหมดแรง ฉันหมดกำลังใจ
แสงสว่างที่เคยสุขสกาวก็เริ่มค่อยๆ มอดและหริบหรี่ลง
ไม่นานนัก กำลัง แรงใจ ของฉันก็ค่อยๆ หมดลง
ฉันคอยๆ ลอยล่วงลงสู่พื้น...พสุธา
ยามที่รู้สึกตัว ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ
และก็รู้สึกได้ว่าตัวเองนั้น จมอยู่ในหลุมเล็กๆ
พอดีตัวหากเพียงแต่หลุมเล็กๆนั้น ฉันในตอนนี้ก็ยังไม่มีเรี่ยวแรง
แม้จะกลิ้งให้โผล่พ้นออกมาฉันกำลังหมดแรงใจในทุกๆอย่าง
เปลือกตาฉันกำลังจะปิดลง หากเปลือกตาฉันปิดลงในคราวนี้...
ฉันก็ไม่มีโอกาสได้เปิดมันอีกเป็นครั้งที่สองหากเป็นเช่นนั้น
ฉันก็จะกลายเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่งบนผืนพสุธา
ฉันคิดถึงท้องฟ้าเหลือเกิน และฉันก็คิดถึงดวงพระจันทร์...ดวงนั้น เหลือเกิน
writer by cherishmoon
proofread by amornrat
